Sophie, Rob & Nora

Ik wou
graag thuisbevallen, maar dat was niet zonder bulten of stoten

Toen Rob en ik ontdekten dat we ons eerste kindje zouden krijgen, stonden we vrijwel meteen op dezelfde lijn. Wij willen een zo natuurlijk mogelijke bevalling. Zo volgden we een cursus Hypnobirthing en besloten dat we graag thuis zouden bevallen. Alleen, dat laatste was nog niet zo vanzelfsprekend.
Omdat ik in België woon, liep ik bij een Belgische gynaecoloog en die benoemde vooral de risico’s en de wettelijke struikelblokken die hierbij zouden komen kijken als er iets mis liep.  Ook onze omgeving reageerde hierop alsof dit onmogelijk was. De ene noemde me dapper, de andere verklaarde ons voor gek. Maar ik wist heel zeker dat ik thuis wilde bevallen.  ik had reeds ontelbare prachtige video’s gezien van vrouwen die  thuis, met het hele gezin, of zelfs in de natuur een mooie en serene bevalling hadden. Dat was wat ik voor ogen had, in plaats van het stereotype beeld waar de vrouw in bed instructies volgt en als een patiënt behandeld wordt. Neen, voor mij was het duidelijk. Bevallen is een gezins-ding. Geen ziekte. Met de steun van mijn partner en onze ouders gingen we op zoek naar mogelijkheden.

Bevallen in
het buitenland

Zo kwamen we op het idee om bij Rob thuis, net over de grens te
bevallen. In Nederland is dit namelijk reeds algemeen aanvaard en waren de
verloskundigen na onze intake meteen mee in ons verhaal. Een van de
verloskundigen bood ons zelfs haar bevalbad aan. We voelden meteen dat dit voor
ons de juiste weg was. Het enige wat ons nu nog in de weg zat was de grens.
Omdat de opvattingen over bevallen zo hard verschilt in België en Nederland, er
andere beroepsfuncties aan gekoppeld zijn en de verzekeringen helemaal anders
werken, was dit nog niet zo gemakkelijk. Sterker nog, op een bepaald moment
kwam ik thuis, na een zoveelste dag bellen met alle instanties, barste ik uit
in tranen en zei tegen Rob ‘Ik stop ermee, ik hoef niet meer te bevallen. Niet
op deze manier!’  Gelukkig viel deze
administratieve puzzel nadien op zijn plek en konden we eindelijk toewerken
naar onze zorgeloze bevalling.  We hadden
een prachtig bevalplan opgesteld en besproken en konden daar nu echt naartoe
gaan leven.

Wat draag
je mooi!

Vaak kreeg ik te horen, van zowel andere moeders als de
verloskundigen dat ik heel mooi droeg. Ik had fysiek ook niet zo’n moeilijke
zwangerschap gehad. Al mijn controles waren goed. In het eerste trimester had
ik migraine en mijn bekken voelden vaak pijnlijk aan, maar niets groots. Wel
vond ik zwanger zijn mentaal toch zwaarder dan gedacht. Ik had het gevoel nooit
meer echt alleen te zijn, vond de balans tussen rust en bezig blijven heel
moeilijk en had het gevoel dat ik naar mijn omgeving soms te kort schoot als ik
iets niet mee kon doen.  Het fijne
bewegen van ons dochtertje, werd voor mij ook snel overweldigend. Niet enkel
fysiek maar ook energetisch voelde ik mij soms overstemd door dat kleine
meisje. Alsof ik mezelf kwijt aan het spelen was.
Vanaf een bepaald moment voelde ik haar minder hard bewegen en verdween dat
overstemde gevoel. Ik uitte mijn zorgen hierover, want dat voelde ook maar
raar, maar werd telkens gerustgesteld dat dit was omdat ze anders was gaan
liggen. Ik vond het helemaal prima op deze manier. Vaak voelde ik haar hikken,
maar trappen deed ze minder heftig en het voelde voorspelbaarder, als een soort
rollen. Rond week 33 voelde ik ze toch wel heel weinig en was mijn buik ook
niet meer zoveel gegroeid.  De opmerking
dat ik een mooi klein buikje had was nu een reden om toch maar even aan de
monitor te gaan en een groei-echo te nemen. Beide resultaten waren prima. We
zagen dat ze niet enorm groot zou zijn, maar niets om ons zorgen over te maken.
P28 werd er geschat. Dat wil zeggen dat ze bij de kleinste 28 procent van
Nederland zou behoren, en concreet gezegd een geboortegewicht van ongeveer
3000g a 3300g zou hebben.

En toen was
de dag daar ..

1 augustus 2021 begon het avontuur. Volgens onze uitgerekende datum (11 augustus) nog anderhalve week te vroeg, maar volgens mijn eigen berekening op basis van mijn natuurlijke cyclus precies op tijd. Die kwam namelijk uit op 1 augustus.  We waren smiddags nog lekker uit eten geweest en gaan wandelen. Hier had ik al enkele samentrekkingen gevoeld, maar door de onregelmatigheid en de mildheid gokte ik op oefenweeën.  Eenmaal thuis voelde ik me enerzijds onrustig en anderzijds heel zelfzeker. Dat in combinatie met steeds frequentere ‘oefenweeën’ zorgde dat ik een vermoeden kreeg dat het wel eens begonnen kon zijn.  Ik stapte onder de douche en toen ik doorhad dat de intensiteit niet verminderde met het stromende water, vroeg ik Rob luchtig tussendoor om het bad op te zetten. Achteraf vertelde hij me dat hij dacht dat dit weer een van mijn ‘ik wil iets dus dat moet nu’ momentjes was, die ik wel vaker had tijdens de zwangerschap. Zo stond de  kinderkamer sinds week 14 ook reeds klaar. Hij zette het bad dus vooral op om mij stress te besparen en legde zich neer bij het idee dat we nog een week met zo’n bad in de woonkamer gingen leven. Haha, he is a keeper.

We keken nog samen onze documentaire af, die we voor het douchen
gestart waren, en eenmaal de weeën steeds dichter op elkaar kwamen besloot ik
hem hiervan op de hoogte te brengen. “Schat, ik denk eigenlijk al eventjes dat
de oefenweeën geen oefenweeën meer zijn. Ze komen ondertussen om de 5 minuten.”
Ik zag de verwarring in zijn ogen. Ik was namelijk gewoon in de zetel mee de
documentaire aan het kijken en behalve dat ik wat stiller was dan anders en
mijn mobiel vaak vasthad (om de weeën te noteren) was er niet veel te merken
aan mij.  We besloten dus nu de weeën
echt even samen te timen met een weeënapp. Eenmaal de weeën om de 2 a 3 minuten
kwamen, en ik dus ook wel telkens even stil werd om ze op te vangen, belden we
de verloskundige. Ik legde uit hoe de avond verlopen was en de verloskundige
besloot om even te komen kijken. Ze legde bij aankomst, zo rond een uur of
2,  uit dat ze veronderstelde dat het nog
maar het begin zou zijn want dat ik nog door de weeën heen kon praten. Maar bij
het toucheren verschoot ze zelf een beetje. ‘Oh, je hebt reeds 5cm ontsluiting.
Ik moet even overhuis om wat spullen te halen en dan zie ik jullie zo. Je mag
het bad beginnen vullen. En zo gezegd, zo gedaan begonnen we het bad te vullen
en een half uurtje later zat ik lekker in het water, met de verloskundige on
hold aan onze keukentafel en mijn partner op de zetel met een mooie
playlist.  Deze momenten waren enorm
intiem maar  ook zo rustgevend. We
praatten wat, luisterend naar de muziek en aten zelfs nog een ijsje in bad.
Tijdens het opvangen van een wee sloot ik telkens mijn ogen en ademde ik me
door de wee heen. Rob en de verloskundige respecteerden dit enorm en gingen op
die momenten even mee de stilte in.  De
rust die rond deze avond hing, zorgde ervoor dat het bevallen op dit moment
voor mij bijna vanzelfsprekend liep. En uiteraard mag je zoiets niet luidop
zeggen, want nog geen 10 minuten nadat we dit uitspraken, werd het wel heel
intens. De weeën kwamen in mijn rug en met telkens maar een minuutje tussen
waardoor ik met mezelf geen blijf meer wist. Rob probeerde met me mee te
ademenen en mijn hoofd te masseren. Ik gebruikte drukpunten op mijn rug om de
pijn te verzachten. Dat in combinatie met het warme water en heel veel
lavendelolie zorgden telkens dat ik weer even die verlichting kreeg. Elke keer
denk je dat je niet meer verder kan, en toch weet je lichaam, sterk dat het is,
je er door te duwen. En na een minuut was het weer even klaar. Alleen was die
minuut ertussen toch wel echt te kort om te bekomen. En op het moment dat ik
het echt niet meer zag zitten, was het wissel van dienst en kwam er een andere verloskundige
binnen. ‘Kom morgen maar terug, ik stop ermee voor vandaag” zei ik tussen de
weeën heen. Lachend reageerde ze ‘ ach, ze kan nog praten, het duurt nog wel
even.  En inderdaad, de twee uren  die hier nog op volgden, voelden als een
eeuwigheid. Waar ik voordien voldoende had met ademenen via de geleerde
ademtechnieken, was nu de enige manier om door te zetten telkens met kreunen en
zuchten en steunen.  Maar om 9u braken
dan de vliezen en begonnen de persweeën. Hehe, daar kon ik iets mee. Net te enthousiast
begon ik mee te persen met mijn lichaam, in de hoop dat als ik na de wee
telkens nog even doorduwde ze er misschien sneller was. De verloskundige wees
me er op dat ik mijn lichaam het werk moest laten doen en niet nog napersen
puur op wilskracht, zo werkte ik ons meisje namelijk tegen en dat was te
merken. Haar hartslag verlaagde aanzienlijk wat erop wees dat de druk op haar
te groot werd. En toen ik stopte met ‘mentaal’ meepersen voelde ik hoe
automatisch het lichaam dit in golven deed. Op dat moment nam een soort
oerkracht het over. Ik kon het niet eens tegenhouden. Mijn taak was dus, je kan
het vast raden, doorademen.  Het enige
wat ik op dat moment nog kon denken was “kom maar meisje. Wij zijn klaar voor
jou”

Daar was ze
dan, ons -heel- kleine meisje

Alle besef van tijd en ruimte was op dit moment reeds weg. En met een laatste inspanning was ze daar dan. Ons meisje. Nora.  Meteen kreeg ik haar op mijn borst gelegd en ik keek naar dat kleine, paarse mensje. De wereld stond even stil. Wat was ze prachtig.  Na even rustig te bekomen, in de armen van mijn partner en met onze prachtige dochter op mijn huid, haalde Rob onze hond naar beneden om ook kennis te maken. Die was een deel van de bevalling in de woonkamer mogen blijven, maar toen ze doorhad dat haar baasje pijn had en ze elke wee beantwoordde met gejank, besloten we haar even boven te zetten op de slaapkamer.  Nadien werd er me gevraagd om uit bad te stappen voor de nageboorte. Het water was wel héél rood gekleurd en ze wilden even kijken of alles wel goed ging.  Ik werd begeleid naar de zetel en zoals de verloskundige al dacht kwam mijn placenta niet goed los en was er dus overmatig bloedverlies. Gelukkig was dit op te lossen met een spuit oxytocine. Kritisch dat ik ben, vroeg ik haar nog of ik daar niet allergisch op kon reageren, omdat ik op best veel medicatie reageer. Heel laconiek zei ze ‘Ja dat kan. Maar ofwel bel ik nu een ziekenwagen omdat je te veel bloed verliest en zetten ze de spuit in het ziekenhuis, ofwel zet ik de spuit en bel ik enkel indien nodig de ziekenwagen als je allergisch reageert.’ Half lachend gaf ik dan toch maar toestemming voor de spuit. Na het gouden uur, wat voorbij vloog, maande de verloskundige aan dat we toch nog een gesprekje moesten hebben over Nora haar gewicht. Ons kleine meisje woog 2380 gram, en dat was blijkbaar wel héél klein. “P1”. Ze bleek bij de kleinste 1% van Nederland te behoren met dit gewicht en dat moest toch even opgevolgd worden. Wij wisten op dit moment nog niet echt wat dit wilde zeggen, behalve dat de verloskundige ons toch best gehaast naar het ziekenhuis wilde. Nora kreeg ook meteen een flesje in haar mond en dronk de volle 30 ml in een keer leeg. Ondertussen liep ik de trap op, kleedde me aan en stond paraat om te vertrekken. Achteraf gezien was traplopen niet écht de meest logische keuze als je net zoveel bloed verloren hebt, maar de adrenaline die door je lijf giert als je weet dat je pasgeboren dochtertje naar het ziekenhuis moet, houdt je recht. In het ziekenhuis zijn we nog tot 4 augustus gebleven ivm glucosewaarden. Na de hele maand augustus al niet geslapen te hebben, wandelden we toch vrolijk naar buiten met ons dochtertje in onze armen. Nu konden we écht gaan genieten… en slapen.

Dankjewel Eva! Jouw cursus heeft veel toegevoegd aan onze mooie ervaring.