Tessa, Alexander, Novi en Fabe

Aan het einde van mijn tweede zwangerschap, had ik het letterlijk en figuurlijk zwaar. Mijn vriend stelde voor dat onze dochter Novi eind van de week een nachtje bij opa & oma zou gaan logeren. Op de ochtend dat Novi werd opgehaald door opa & oma, begon het te “rommelen” en om 7.30u verloor ik wat helder rood bloed. Mijn vriend kreeg meteen drang op het bevalbad op te zetten en toen ik zei dat dat nog wel even kon wachten zei hij “jij doet jouw ding, ik het mijne!” 🙂 De rustige weeën kwamen op gang en ik voelde dat het begonnen was. Ik was klaar om onze tweede te verwelkomen. Het enige waar ik nog bang voor was, was dat het oefen weeën zouden zijn en het weer zou stoppen! Enkele uren later bleef de regelmaat en de verloskundige kwam om 13u kijken. Ze zei dat het waarschijnlijk nu door zou zetten. Ik voelde me bijzonder fijn, helder en haar woorden deden me goed. Het lukte om me volledig over te geven aan de situatie. Ik heb gerust, gegeten en gedronken en af en toe weeën getimed. Mijn vriend en ik hebben zelfs samen nog een uurtje op bed gelegen en geslapen. Daarna ben ik bewust opgestaan, gedoucht en een paar keer trappen op en neer gelopen om goed maar rustig in beweging te komen. Toen zou de verloskundige op het gemakje onze kant op komen en blijven. Het werd langzaam iets intenser en ik ging in bad. Wat heerlijk, dat warme water, fijn!

Toen ik net een paar minuten in bad zat, was de verloskundige er en wilde naar het hartje van de baby luisteren. De hartslag was aan de hoge kant en ze zei helaas moet ik je vragen uit bad te komen. Na een half uur monitoren, overleg met een collega en met ons moest ze concluderen dat ze de conditie van de baby thuis niet goed genoeg in de gaten kon houden. Daar had ze de juiste apparatuur niet voor. De hartslag van de baby bleef gemiddeld te hoog. Het ziekenhuis wilde weten of mijn vliezen waren gebroken. Nee, die zijn niet gebroken en mijn verloskundige vertrouwde op mijn antwoord. Ze wilden eigenlijk ook de ontsluiting weten maar daar zag mijn verloskundige ook geen meerwaarde van (top verloskundige!). Dus we gingen naar het ziekenhuis, na even schakelen ging ik de auto in. Ik vond het moeilijk dat ik mijn eigen houding niet kon bepalen maar ik wist dat het niet ver rijden was en probeerde te focussen op mijn ademhaling. Dit lukte redelijk. Ik heb de hele tijd mijn ogen dicht gehouden tot in de kamer. Toen merkte ik dat ik veel spanning in mijn lijf had, dat ik me trillerig voelde en nam een pakje appelsap. Ik herpakte mezelf mentaal, focuste op mezelf, mijn vriend en onze fijne verloskundige die mee was gegaan en probeerde er rust in te vinden dat de verplaatsing gelukt was. De intensiteit nam toe en ik voelde dat ik in de volgende fase van de geboorte kwam.

Na een half uur aan de ctg, bleek alles goed. Onze eigen verloskundige bleef bij ons in het ziekenhuis en zei: zal ik het bevalbad nu meteen vol laten lopen? Bevalbad? Dat had ik onbewust al uit m’n hoofd gezet… Wat een cadeau dat we een kamer hadden mét bad, wauw, geweldig. Mijn vriend had het muziek boxje van thuis meegenomen en zette ons afspeellijstje aan die ik had gemaakt. Later zette hij de affirmaties aan uit de hypnobirthing cursus, die ik ook tijdens deze zwangerschap veel had geluisterd. Toen het bad vol was, kon de tl verlichting uit en waren er verschillende kleuren licht in bad. Met de muziek/affirmaties op de achtergrond en het warme water en de geboorte die nu echt niet meer zo gaan stoppen, kon ik helemaal op gaan in deze situatie en raakte in een prettige trance. Ja het werd steeds intenser en ik raakte een beetje in paniek de laatste paar minuten. De verloskundige die tot nu toe bijna niks had gezegd, wat onze wens ook was, kwam nu naar me toe en zei “je kleintje is nu dichterbij dan ooit”. Ja, dat is zo. Nog even volhouden. Ik leunde op mijn vriend en had hem hard nodig als houvast. Ik had het niet zonder zijn steun en liefdevolle toewijding kunnen doen.

Toen, de vliezen braken en een paar minuten later kon ik onze tweede zelf aanpakken en uit het water tillen en het bleek een jongen te zijn! Wat een verlossing… daar was hij dan. Een prachtige geboorte, een kerngezonde baby, onze zoon Fabe. Met zijn geboortegewicht van 4270 kreeg ik wel wat respect op de afdeling! We moesten blijven omdat ze Fabe zijn bloedsuikerspiegel wilden meten (bij grote baby’s kan deze gaan dippen, met nare gevolgen). Ik vond het eigenlijk wel fijn dat we een nachtje mochten blijven. Ik kon me er niks bij voorstellen dat we anders rond middernacht naar huis hadden gemoeten. Alles bleek helemaal goed te zijn en de volgende ochtend mochten we rustig naar huis.

Wat zijn wij trots. En voor altijd dankbaar voor deze prachtige, liefdevolle, natuurlijke geboorte!