Kelly, Hessel en Bob

Op zaterdag 25 januari aan het einde van de middag, begon het te rommelen in mijn buik. Mijn uitgerekende datum was geschat op 15 januari, dus ik was al even ‘ over tijd’ zoals ze dat noemen. Voor mijn gevoel zat mijn kleine jongen nog helemaal lekker en ik voelde me goed, dus mijn eerste controle zou op mijn verzoek maandag de 27ste zijn.Ik voelde de krampen maar dit was nog goed te dragen dus mijn vriend en ik zijn bij mijn schoonmoeder gaan eten zoals we hadden afgesproken. Hier werden de krampen wat heftiger, rond 20 uur in de avond kwam mijn verloskundige langs om te kijken hoe het gaat. Tijdens het kletsen en meten van mijn bloeddruk werd ik me er bewust van dat ik al sinds de avond ervoor vruchtwater aan het verliezen was. Mijn verloskundige belde met het ziekenhuis, zij vroegen mij langs voor een check en dan zou ik medisch zijn/worden. Mijn verloskundige heeft aangegeven dat ik dat nog niet wilde, waarop het ziekenhuis aangaf dat ik dan de volgende morgen pas welkom was voor een check up. Ik voelde me vol vertrouwen dat alles goed was en stemde hiermee in. We belde mijn lieve vriendin omdat zij ook bij mijn bevalling aanwezig zou zijn, als steun voor mij en mijn vriend. Zij kwam meteen en we hebben een rondje met de hond gelopen. Even voor middernacht wilden we een poging doen om nog wat te gaan slapen maar ik kwam er al snel achter dat dit geen optie meer was. We zijn samen in de woonkamer gaat zitten (lees voor mij; lopen, op mijn knieen op de grond en even op het bed in de woonkamer) en ik ben mijn weeën welke inmiddels krachtiger aanwezig waren gaan timen. Ik ben vanaf dat moment in mijn bubbel gegaan en ben bewust gaan ademhalen om de weeën op te vangen. Mijn bevalbad stond ook (al 3 weken ;)) klaar in de woonkamer. Ik weet gedurende de rest van de nacht niet meer wat er op welk tijdstip is gebeurd, ik heb me bewust afgesloten van wat er grotendeels om mij heen gebeurde wat mij erg heeft geholpen. Verder in de nacht zijn mijn verloskundige en kraamhulp gekomen. Ik ben ergens in bad gegaan, maar hier zwakte mijn weeen af waardoor ik na 20 minuten het advies kreeg om er weer uit te komen.  Ik heb met de rest van de nacht en ochtend door de woonkamer bewogen, vooral op mijn knieën steunend op de poef, mijn vriend of mijn vriendin. Of zij achter mij, drukkend op mijn onderrug. Als ik ging liggen op bed merkte ik direct dat ik in deze houding de weeen niet goed op kon vangen, Ik kan me nog goed herinneren dat het moment kwam dat ik het niet meer zag zitten, volgens mij was dit dicht bij de persfase. Ik zat met mijn vriendin op het toilet te huilen dat ik het niet meer trok en ze zei tegen me dat het mij ging lukken. In de ochtend kwam het moment voor mij om te gaan persen, een duidelijke omslag voor mij waarbij ik voelde dat ik uit mijn bubbel kwam. Ik besefte me ineens dat het al licht was en het zonnetje door de jaloezieën naar binnen scheen. Het persen voelde eng, alsof het (fysiek) niet kon. Ik durfde van de 3 keer dat ik kon persen in een wee maar steeds 2 keer te persen. Ondertussen was er ook een baarkruk in de woonkamer gezet, waar ik uiteindelijk op ben beland met mijn vriend achter mij op de bank als ondersteuning. Mijn verloskundige benoemde dat ze het idee had dat ik een blokkade had met het persen, wat mij er meteen bewust van maakte dat dit inderdaad zo was. Ik perste verder, nu 3 keer per wee en ze zagen het hoofdje (met veel haar riep mijn vriendin!!) tevoorschijn komen. Ik durfde niet te kijken of te voelen. Ik was ondertussen al lang aan het persen, maar mijn kleine sterke ventje bleef een goede hartslag houden waardoor ik hier thuis mee door mocht blijven gaan. Mijn verloskundige gaf aan dat met 1 knip het hoofdje geboren zou worden, en legde de schaar klaar. Dit was voor mij extra motivatie om alle zeilen bij te zetten. Uiteindelijk werd na ongeveer 2,5 uur persen, op zondagochtend 26 januari om 11,37 uur onze prachtige vent Bob geboren.

Ontzettend blij en trots dat, zoals mijn wens was, thuis zonder enige medicatie heb kunnen bevallen met fijne mensen om mij heen waarvan ik het vertrouwen heb gekregen wat ik nodig had om dit avontuur door te komen op deze fijne manier.